Historia jednostki

11.Samodzielny Pułk Czołgów (1951 - 1955)

11.Pułk Czołgów Średnich (1955 - 1957)

11.Pułk Czołgów i Artylerii Pancernej (1957 - 1961)

11.Pułk Czołgów Średnich (1961 -1989)

Jednostka Wojskowa Nr 3140 Giżycko w latach 1951 -1989 r.

Pułk został sformowany na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 0043/org. z 17.05.1951 r. jako jeden z sześciu samodzielnych pułków czołgów Wojska Polskiego, które miały składać się z sześciu kompanii czołgów i batalionu ciężkich dział samobieżnych oraz pododdziałów zabezpieczenia. Na uzbrojeniu miał mieć 65 czołgów T – 34 i 18 dział ISU – 122. W sierpniu 1952 zmniejszono etat pułku do czterech kompanii czołgów i kompanii dział pancernych, kompanii technicznego zabezpieczenia, plutonów: artylerii przeciwlotniczej, rozpoznania i łączności.

Pułk sformowano w kompleksie koszarowym oddanym do użytku w 1935 roku przy ulicy Moniuszki w Giżycku. Grupa organizacyjna wydzielona z 2. Sudeckiego Pułku Czołgów z Opola przystąpiła do organizacji pułku we wrześniu 1951 roku. W styczniu pułk z wszystkimi sześcioma czołgami, jakie posiadał wyjechał na pierwszy poligon do Orzysza.

W 1953 roku pułk został podporządkowany dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1954, 1955 i 1956 zdobył pierwsze miejsce we współzawodnictwie pułków czołgów oraz pułków czołgów i artylerii pancernej Okręgu.

W 1955 roku pułk wszedł w skład 15. Dywizji Zmechanizowanej, a w 1957 roku 1. Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki, w której strukturach pozostał do rozformowania. W czasie wchodzenia w struktury 1. WDZ przejął kompanię dział pancernych z rozformowanego w Giżycku 84. Pułku Piechoty i zmienił nazwę na 11. Pułk Czołgów i Artylerii Pancernej. Nazwę tę nosił do 1961 roku. W sierpniu 1957 r. pułk został przekwaterowany z koszar przy ul. Moniuszki do koszar przy Alei Wojska Polskiego.

W 1961 roku pułk został przekształcony w jednostkę szkolno – bojową. W etacie pokojowym posiadał cztery szkolne kompanie czołgów, kompanię obsługi, częściowo rozwinięte kompanie: łączności, remontową i zaopatrzenia oraz pluton ochrony i regulacji ruchu; skadrowane kompanie: rozpoznawczą, saperów i medyczną (dowódca i szef kompanii), pluton chemiczny (dowódca plutonu) całkowicie skadrowany pluton artylerii przeciwlotniczej. Głównymi zadaniami pułku było szkolenie kandydatów na dowódców oraz mechaników – kierowców czołgów oraz utrzymanie stałej gotowości do przejścia w ciągu 24 godzin na struktury etatu „W” typowe dla pułków czołgów dywizji zmechanizowanych. Rezerwiści przewidziani na stanowiska etatu „W” byli szkoleni w czasie ćwiczeń jednodniowych organizowanych kilka razy w roku w dni wolne od pracy oraz trzytygodniowych ćwiczeń zgrywających pododdziałów na poligonach raz na dwa lata.

W 1964 roku skrócono program szkolenia elewów z jedenastu do sześciu miesięcy. Spowodowało to zmniejszenie stanu szkolonych. W latach 1965 – 1966 w jednej kompanii szkolnej przeszkolono w trzech sześciomiesięcznych turnusach kandydatów do długoterminowej zasadniczej służby wojskowej (pięciolatków). Po przeszkoleniu żołnierzy kierowano do dalszego pełnienia służby wojskowej do jednostek, część z nich pozostawała w pułku.

W 1966 roku jedną (czwartą) kompanię szkolną przekształcono w kompanię liniową o stanie ok. 50 % etatu „W”.

W latach 1975 – 1976 Ministerstwo Obrony Narodowej przeprowadziło w pułku eksperyment łącząc służby kwatermistrzowskie ze służbami technicznymi tworząc zintegrowane tyły. Kierował nimi zastępca do spraw tyłów. Po zakończeniu eksperymentu powrócono do poprzednich struktur organizacyjnych.  

W 1977 roku utworzono pośrednią strukturę dowodzenia – dowództwo i sztab szkolnego batalionu czołgów, któremu podporządkowano szkolne kompanie czołgów i kompanię obsługi.

W 1989 roku pułk został rozformowany. Stan osobowy i koszary przejął przybyły ze Skierniewic 2. Berliński Pułk Zmechanizowany. Było to w zasadzie połączenie 11. PułkuCzołgów z  2. Berlińskim Pułkiem Zmechanizowanym.

Źródło opracowania poniższych struktur organizacyjnych:

Struktury organizacyjne opracowano na podstawie artykułu Jerzego Kajetanowicza "Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945 - 1970" w: Zeszyty naukowe WSOWL nr 2 (144) 2007 ss. 65 - 84. oraz relacji: ppłk Kazimierza Skowronka, mjr Jana Karmana, st chor. Kazimierza Trzebiatowskiego, płk Grzegorza Paszkiewicza, ppłk Jana Jańczyka i płk Sławomira Maya.